Elke week plan ik minstens een thuiswerkdag in. Puur omdat het nodig is. Als ik te veel uren op kantoor werk, gaat mijn lijf protesteren en daar wordt niemand blij van. Ik niet omdat pijn gewoon niet fijn is en mijn omgeving niet omdat ik er gewoon minder gezellig van word. Naast dat ik zo […]
Als ik me omdraai in bed, begint alles te draaien. Het is 06:30 uur ’s ochtends en ik heb het gevoel of ik een paar drankjes te veel heb gehad. Alleen heb ik geen druppel gedronken. Ik probeer rechtop te gaan zitten en het draaien wordt erger. Ik hou me vast aan de bedrand. Eerst
“Mam, mag ik een centje?”, klonk het vroeger toen mijn kinderen nog klein waren. Tegenwoordig is het meer een appje in de trant van “mam, kun je even wat geld overmaken? Je krijgt het morgen terug als ik mijn salaris heb!”. Geld en opvoeden, het is best een ding en niet onbelangrijk. Zelf ben ik
“Je kan hem maar hebben toch? En hij was flink afgeprijsd!” Hij kijkt me stralend aan. Ik ben niet snel van mijn stuk gebracht maar weet even niet wat ik moet zeggen. “Zijn jullie niet een beetje jong nog? “, vraag ik voorzichtig. “Welnee! We weten het zeker!” Ik staar naar hun aankoop en het
Het zal toch niet? Meer lezen »
Ze vraagt of ik wil zien wat ze tot nu toe heeft. “Ja, graag!”, antwoord ik. Lisa draait haar laptop naar me toe en spontaan begin ik te huilen. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar het gezicht van Jowners, een jonge upcoming rapper en fotograaf die we voor Your Journey hebben geïnterviewd. Ik
“As parents we don’t raise babies, we raise adults”. Ik kijk naar een interview met Michelle Obama over haar boek ‘Becoming’. Ik hang aan haar lippen. Wat een charisma heeft die vrouw en wat zegt ze zinnige dingen. Ik pak er snel pen en papier bij, de ene klinkende oneliner na de andere rolt namelijk
2018, wat was je bijzonder! Je bracht veel, het meeste prachtig. Je bracht mijn man full-time terug in Spanje. We vormen alweer een jaar een ‘gewoon’ gezin. Geen wekelijkse ritjes meer naar het vliegveld, niet meer stapels vliegtickets boeken om ervoor te zorgen dat we elk weekend bij elkaar konden zijn. Grappig trouwens hoe vaak
Terwijl ze mijn nagels doet, kletsen we bij. In eerste instantie over koetjes en kalfjes. Over kerst, de kadootjes en het feit dat het nog niet makkelijk was voor iedereen een passend kadootje te vinden. Over haar oma die met oud en nieuw overkomt uit Roemenië en het feit dat zij onze familie wel kan
“Het was geweldig, vermoeiend, inspirerend, eigenlijk zijn er geen woorden voor!”. Ik zit bij mijn dochter op bed en geniet van haar verhalen, haar vermoeide koppie en het feit dat ze voor het eerst meteen haar koffer uit ruimt en ik daar dus niet over 3 weken nog over struikel. Honderduit vertelt ze over haar
“Ik voel een column over kerstgevoel aankomen”, typt mijn zus in de familie appgroep naar aanleiding van mijn geuite frustratie over het niet kunnen vinden van de helft van de kerstversiering. “Als je raadt hoeveel ik er dit jaar geschreven heb, doe ik dat”, antwoord ik. Na 3x raden zit ze gevaarlijk dicht bij het