“Wie durfde er écht groot te dromen?”. Deze vraag stel ik tijdens de College Tour elke keer nadat ik een visualisatie-oefening heb gedaan met een groep studenten.
Dit keer gaat achterin het lokaal een hand omhoog van een jongen en ik vraag hem of hij zijn ervaring wil delen met de rest. Hij geeft aan dat hij dat wel wil maar dat het wel een persoonlijk verhaal is. “Ik ben 5 jaar lang gepest” vervolgt hij en vertelt dat hij altijd anders dan de anderen was. Veel met kleding bezig was en dat hij met alleen maar meiden op dansles zat. Hij viel op en daar werd hij dus jarenlang mee gepest. Totdat hij er op een gegeven moment helemaal klaar mee was en besloot zich nooit (!) meer iets aan te trekken van wat anderen van hem vonden. Een dappere keuze die goed bleek uit te pakken want het pesten stopte. Nu droomde hij van een eigen zaak en zag zichzelf tijdens de visualisatie al omringd met mooie merkkleding helemaal zijn eigen ding doen. Hij kijkt me stralend aan en ik geloof elk woord van wat hij zegt.
Het is stil in het lokaal, waar toch ruim vijftig studenten dicht op elkaar zitten. Ik vraag of iemand dit verhaal van hem kende. Het antwoord is nee. Niemand wist dit! Ik bedank de student voor zijn openheid en een van de studenten zegt “We kunnen niet zonder hem” en glimlacht er verlegen bij. Er volgt applaus. Een prachtig moment op een ‘gewone’ maandagochtend.
Bij het weggaan geef ik de studenten bij de deur allemaal een magazine en wens ze een fijne dag. Allemaal bedanken ze me netjes. Onder al die stoere petjes, achter al die onverschillige houdingen en ongeïnteresseerde blikken deugen ze stuk voor stuk. De jeugd van tegenwoordig, onze toekomst. Ik hou ervan!