“Mam, probeer meteen op te staan, dat is echt beter” roept mijn zoon. “Eerst even checken of alles het nog doet” reageer ik vanaf de grond. Ik ben zojuist languit gegaan in de parking van het vliegveld waar we zijn om een huurauto te halen. Ik voel eerst goed of mijn schouder schade heeft opgelopen. Sinds daar een prothese in zit door een eerdere val is dat altijd mijn eerste zorg. Dan gaat mijn aandacht naar mijn knieën die het door de klap blijkbaar het ergst te verduren hebben gehad. Op mijn rechterknie verschijnt een joekel van een bult, ik zie hem groeien. Au, nu begint de pijn ook voelbaar te worden. Gek hoe dat werkt, zodra je het letsel ziet, begin je het ook te voelen.
Mijn zoon helpt me rustig overeind en vraagt of ik kan lopen. Dat lukt al komt strompelen meer in de richting, maar het lijkt niet te gebroken te zijn. Ik verman me en we gaan door naar de autoverhuur waar ik lief geholpen wordt met doekjes, een bekertje water en een paracetamol. Als we klaar zijn praten we nog even na over hoe het nu eigenlijk kon gebeuren.
We liepen op een stukje dat eigenlijk niet voor ons – voetgangers – bestemd was, eigen schuld dikke bult dus. Ik koos voor de stoep omdat me dat veiliger leek, mijn zoon koos om die reden voor de weg. Tja … we bekijken de dingen meestal een beetje anders. Wel hebben we beiden regelmatig fysiek pech en dat schept een band.
Later op de ochtend breng ik toch voor de zekerheid een bezoekje aan de eerste hulp. Na een röntgen en een echo blijkt dat het gelukkig niet gebroken is. Wel krijg ik een drukverband en het advies twee dagen met mijn been omhoog te blijven en goed te koelen. Lekkere timing in de drukste periode van het jaar, nou ja laptop op schoot dan maar. Gelukkig kan ik er alweer bijna om lachen…. bijna!