Het kantoor vult zich met een lucht die ik herken uit de tijd dat ik nog regelmatig in de kroeg te vinden was én je daar nog mocht roken. Het werken met studenten heeft zo zijn voordelen. Regelmatig komt er eentje binnenwaaien voor een handtekening of een praatje. Dit keer zijn het twee jongens die nog wat handtekeningen nodig hebben voor hun Erasmusbeurs. Ze nemen plaats op de bank terwijl mijn collega ze te woord staat. Ik aanschouw het tafereeltje van een afstand. Petje op, een beetje lacherig, volgens mij hebben ze het vannacht behoorlijk bont gemaakt. Mijn vader riep vroeger altijd “bij nacht een man, bij dag een man!”. Dat hij vier dochters had, maakte niet uit. De uitspraak “Het gaat wel over voordat je een jongetje bent” is ook van hem. De wens is vader van de gedachte denk ik. Maar goed, ik dwaal af. Ze hebben een afspraak en komen die na, dat is wat telt.
Terwijl ik met een half oor mee luister, ga ik in gedachten terug naar een eerder voorval. Op een maandagochtend valt, we noemen hem voor het gemak even Peter, spontaan binnen bij ons kantoor. Hij is niet alleen maar wordt vergezeld door een stevige dranklucht en is erg druk. Nu zijn we dat van hem wel gewend, maar dit keer is hij drukker dan normaal. Hij is duidelijk nog onder invloed. Ik loods hem naar de bank en biedt hem koffie aan. Of eigenlijk dring ik hem die op, het is dat of hem wegsturen. Ik besluit coulant te zijn en zijn verhaal aan te horen en voel hoe mijn jonge collega’s dankbaar hun oren spitsen.
Om heel eerlijk te zijn is het een vermakelijke toestand, Peter vertrouwt me toe dat hij even naar Nederland vliegt omdat hij bang is een SOA op te hebben gelopen. Hij vertrouwt de zorg hier niet helemaal, aan zijn lijf geen Spaanse polonaise. Misschien had hij daar eerder aan moeten denken, denk ik, maar goed wat weet ik er nou helemaal van?
Op het moment dat hij de behandeling tot in de detail uit wil gaan leggen, stop ik mijn vingers in mijn oren en zing hard ‘la la la la-la”. “Peter, stop, too much information!” roep ik uit. Hij begint te lachen en realiseert zich dat hij iets te ver is gegaan. Hij laat zich als een mak schaap de deur uit loodsen. Hij is nog niet weg, of het hele team giert het uit.
Never a dull moment at the office….