Als ik me omdraai in bed, begint alles te draaien. Het is 06:30 uur ’s ochtends en ik heb het gevoel of ik een paar drankjes te veel heb gehad. Alleen heb ik geen druppel gedronken. Ik probeer rechtop te gaan zitten en het draaien wordt erger. Ik hou me vast aan de bedrand. Eerst maar eens richting badkamer, misschien gaat het vanzelf over. Daar word ik zo duizelig dat ik bijna languit ga. Ik weet niet hoe snel ik terug naar mijn bed moet komen. Wat is er aan de hand? Zo plotseling als de duizelingen komen, zijn ze ook weer weg.
Het blijft de dagen erna echter terugkomen, met name als ik plotseling op mijn linkerzij draai of wil opstaan. Ik heb mijn eigen ‘in house’ kermisattractie. Ik haat kermisattracties!
Toch maar eens naar een huisarts. Ik wordt doorverwezen en getest op van alles en nog wat. Ik blijk last te hebben van vertigo. Dat is toch een nummer van U2, zeg ik in een poging grappig te zijn. De arts moet er niet om lachen. Het blijkt een mooi woord te zijn voor evenwichtsstoornissen. Symptomen zijn draaiduizelingen en misselijkheid. Van dat laatste heb ik gelukkig geen last. Want misselijk zijn en Joyce gaan niet goed samen. Vraag maar aan de mensen om me heen.
Medisch gezien lijkt er niks aan de hand te zijn. Ze geeft me oefeningen mee en het advies rustig aan te doen. Ik laat het er niet bij zitten en ga op onderzoek uit op internet. Niet altijd het beste idee. Ik lees dat vertigo ook voorkomt tijdens de overgang door de veranderende hormoonbalans. Tuurlijk denk ik, de een krijgt opvliegers, ik krijg draaiduizelingen. Ik weet niet wat beter is, wel dat ik die duizelingen heel vervelend vind. Ik word er ook behoorlijk onzeker van. Ik weet namelijk niet wanneer ze komen en hoe lang ze duren. In het begin durf ik zelfs geen auto te rijden.
Na een paar weken worden de duizelingen minder heftig en stoppen dan opeens van het ene op het andere moment. Opgelucht haal ik adem. Zou dit het zijn geweest?
Helaas… dit blijkt dit niet het geval. We zijn inmiddels een jaar verder en om de paar weken is het raak. De ene keer duurt het een week of twee, de andere keer veel langer. Gezegend ben ik. Want alhoewel ik oprecht okey ben met het feit dat ik ouder word, zijn die klachten toch wel een dingetje. Een korte cyclus waar ik een moord voor had gedaan toen ik zwanger wilde worden, een veel drogere huid, gewrichtspijn en niet meer zomaar alles kunnen eten. Het hoort er blijkbaar allemaal bij.
Er zit maar een ding op en dat is; meer sporten, gezond eten, veel lachen, het van me af schrijven en als een kind zo blij zijn met het feit dat mijn korte termijn geheugen ook minder aan het worden is. Ik ben het dus snel weer vergeten.
Deze column is eerder gepubliceerd op het online platform van Isa en Medina