“Het was geweldig, vermoeiend, inspirerend, eigenlijk zijn er geen woorden voor!”. Ik zit bij mijn dochter op bed en geniet van haar verhalen, haar vermoeide koppie en het feit dat ze voor het eerst meteen haar koffer uit ruimt en ik daar dus niet over 3 weken nog over struikel. Honderduit vertelt ze over haar schooltrip naar Madrid. En ook al is ze er al eerder geweest en heeft ze het Prado museum nu voor de derde keer bezocht, ze heeft het dit keer met andere ogen gekeken. Het helpt natuurlijk dat ze inmiddels het vak kunstgeschiedenis heeft op school, hierdoor ziet ze dingen die ze eerder niet zag.
Even later als ik sta af te wassen, stormt ze haar kamer uit en omhelst me. Ze heeft patent op me willen knuffelen als ik net met een klusje bezig ben en zoals altijd laat ik alles uit mijn handen vallen om hem in ontvangst te nemen. Je weet maar nooit hoe lang ze dit nog doet, denk ik altijd. “Mam, ik hou van je!” verzucht ze. “Mijn klasgenoten worden om de haverklap gebeld door hun moeders. Een van de meiden werd tijdens de treinrit wel 4x gebeld! Constant de vraag ‘Waarom neem je niet op? “Waarom reageer je niet op mijn Whatsapp?”. Gelukkig doe jij dat nooit! Écht, ik ben zo blij met jou en mijn vriendinnen willen allemaal zo’n moeder”. Ik moet lachen en een warm gevoel stroomt door me heen. Loslaten loont!
Natuurlijk denk ik net als die andere moeders veel aan mijn dochter als ze op reis is. Zou ze het naar haar zin hebben? Heeft ze een beetje leuke kamergenoten? Krijgt ze genoeg slaap? Ik ken mijn dochter en weet dat ze, net als ik, gevoelig is voor sfeer en slaaptekort. Ik weet alleen dondersgoed dat dit mijn proces is en wil haar daar niet mee lastig vallen. Dus stuur ik haar een berichtje “Geniet van elke seconde!” en bel ik haar niet maar wacht tot zij mij belt, wat meestal niet gebeurt. Elke ochtend stuur ik haar een kort berichtje ‘Goedemorgen, veel plezier vandaag!’ en vlak voordat ze terugkomt vraag ik even hoe laat we haar op moeten halen. That’s it!
Hoe ik dat doe? Ik denk dat het alles te maken heeft met bewustzijn. Bewustzijn van mijn gevoelens en daar wel of niet iets mee doen. Gevoelens ofwel ‘emotions’ in het Engels;’energy in motion’, energie in beweging dus. Gevoelens komen en gaan net als golven. Het is dus een kwestie van leren surfen op die golven en je er niet als een soort duikelaartje heen en weer door laten slingeren. Verder helpt het mij altijd goed me te realiseren dat ik niet de emotie BEN. Dus; ik ben niet verdrietig, ik VOEL me verdrietig, ik BEN niet boos, ik VOEL me boos. Dit geldt ook voor positieve emoties en gevoelens. Ik BEN niet blij, ik VOEL me blij. Ik BEN niet trots, ik VOEL me trots. Door er zo naar te kijken, ben ik niet afhankelijk van mijn emoties. Ze bepalen niet wie ik ben. Ik ben wie ik ben en voel me gewoon elke keer anders. Ik zou zeggen, probeer het eens uit … enjoy the ride!