“Ga sporten!”, dondert het verstandige stemmetje in mijn hoofd. “Maar ik heb meer zin om te schrijven”, sputtert een ander stemmetje tegen. “Niks mee te maken, sporten is gezond. Je bent bijna 50 dus wil je een beetje slank en fit door het leven dan zit er niks anders op.”En btw het schijnt goed te zijn tegen botontkalking, klinkt er nog achteraan. “Lekker belangrijk”, klinkt het verweer. En zo gaat dat nog even door. Ik laat me niet op mijn kop zitten en kies uiteindelijk toch voor schrijven.
Ik neem plaats achter mijn laptop en open een vers document. De cursor knippert bij de titel. Normaal word ik daar heel blij van. Dit keer niet. Shit, denk ik, waar ga ik in hemelsnaam over schrijven? Ik kraak mijn hersenen, helaas zonder resultaat. Ik pak mijn mobiel erbij waar ik in mijn notities onderwerpen voor blogs bijhoud die me gedurende week te binnen schieten. Geen ervan inspireert me tot actie. Ik staar naar het lege scherm en sluit mijn ogen. Misschien dat even naar binnen keren helpt. “Zie je wel”, klinkt het in mijn hoofd. Grrr… binnen in me zit natuurlijk ook dat irritante stemmetje. Okey, genoeg! Got the message, sporten it is.
Met tegenzin trek ik mijn sportkleding aan en klim op mijn crosstrainer. Gelukkig staat die naast mijn huis. Ik hoef er niet de deur voor uit, dus no excuses. Ik heb trouwens een enorme hekel aan sportscholen. Dat gezweet tussen andere mensen, voor grote spiegels en met altijd nét muziek waar ik echt niet blij van wordt. Ik ben nooit echt fan geweest van binnensporten. Ik krijg het er Spaans benauwd van. Buiten kan de wind door mijn haren en leeg ik mijn hoofd.
Heeft dat stemmetje toch gelijk. Want ook nu lukt dat weer. Eerst wordt mijn hoofd leeg en dan begint het te borrelen. Ik kan schrijven over de muis die we vandaag op kantoor hadden of over sporten of over … de overgang…. Er zijn vast een boel vrouwen die daarop zitten te wachten! Ha, dit gaat goed. Rustig maak ik mijn programmaatje af en duik daarna opnieuw achter de laptop.
Sporten, typen mijn vingers. Dat is mooi, de titel heb ik alvast. Achter elkaar komen de woorden en voor ik het weet, is mijn blog af. En hebben allebei de stemmetjes hun zin gekregen!