Het is warm in het lokaal, heel erg warm. Met grote armbewegingen en vol passie doet hij zijn verhaal. Ik kijk om me heen en zie 15 paar ogen op hem gericht. Het is stil, hij heeft de volle aandacht. Hij staat voor het whiteboard en schrijft er alleen het hoognodige op. De belangrijkste informatie komt uit zijn mond. Want praten kan hij, en verhalen vertellen nog beter. Hij heeft bij elke opdracht of vraag van zijn publiek wel een voorbeeld, stelt zelf veel vragen, prikkelt tot nadenken en durft te confronteren. Altijd met humor maar vooral met veel respect. Bij hem wordt er niet snel een de klas uitgestuurd, dat is zijn eer te na.
Hoe doet hij dat toch, vraag ik me af? Op zo’n natuurlijke manier de volle aandacht van een groep studenten en docenten weten te houden. Ondanks de hitte, ondanks de vermoeidheid, ondanks… het lijkt hem allemaal niet te deren. Op het moment dat hij voor een groep staat, gaat hij ‘aan’ en lijkt het alsof hij het hem totaal geen moeite kost. Helemaal in zijn element neemt hij iedereen mee op reis, al docerend, op weg naar nieuwe kennis en inzichten. Nee, docent worden was zeker geen jongensdroom van hem. Maar sommige dingen zijn nu eenmaal onvermijdelijk en man, wat is hij ervoor in de wieg gelegd!
In gedachten dwaal ik af naar een paar jaar terug, toen hij nog bijna dagelijks op het podium stond als zanger. Ook toen wist hij zijn publiek te entertainen. Lesgeven en optreden hebben eigenlijk best veel overeenkomsten. Bij beiden sta je op een podium, waarbij je soms op een kruk of tafel plaatsneemt om nog persoonlijker contact te maken met je publiek. Aan jou om mensen mee te nemen in jouw belevingswereld, en dat uren achter elkaar. Best een opgave als je het mij vraagt. Dit is wat er gebeurt als je je talent gebruikt, dan lijkt wat iemand doet zó vanzelfsprekend. Voeg daar een persoonlijke missie aan toe en je krijgt magie.
Regelmatig ben ik, net als vandaag, onderdeel geweest van zijn publiek. En wat ben ik dan ongelofelijk trots. Of hij nu optreedt als zanger of docent, het maakt mij niet uit. Ik hang net als de rest van zijn publiek aan zijn lippen en vraag na afloop om een toegift.
“En dan mogen jullie straks bij Joyce je certificaat ondertekenen en in ontvangst nemen”. Oeps, ik schrik op, ik heb echt even weg zitten dromen. Toch best fijn om na 23 jaar zo nu en dan weer op die roze wolk te belanden. Verliefd op de docent, wie had dat ooit gedacht?!