Ik loop langs de toiletten en door de open deur zie ik hem staan. Hij houdt zijn handen onder de stromende kraan en kijkt geconcentreerd naar zichzelf in de spiegel. Het lijkt of hij tegen zichzelf praat. Ik weet wat er door hem heen gaat. Even later kom ik hem buiten tegen, nog een kwartier te gaan voor de presentaties. “Gaat het man?”, vraag ik. “Best spannend he?” Hij knikt en zegt, ‘pfff, als het eerst maar achter de rug is’. Ik vertel hem dat, alhoewel ik toch al flink wat presentaties heb mogen geven, ik het ook nog altijd spannend vind. Ik beken hem dat er altijd een moment is waarop ik me afvraag waarom ik dit ook alweer wil doen of zelfs leuk vind. Ik ga op zo’n moment veel liever naar huis! Hij begint te lachen en ik zie hem ontspannen. Ik vervolg; “Er is maar één manier en dat is er dwars doorheen en het gewoon vaak doen.” “Jij kan dit! “Haal als je daar staat eerst een keer heel diep adem en dan komt het helemaal goed”. Hij knikt bevestigend maar ik voel dat hij er nog niet helemaal gerust op is.
Hij sluit aan bij de rest van de groep en ook daar loopt de spanning voelbaar op. Ze jutten elkaar lekker op. Een van de docenten gooit er nog een schepje bovenop door te roepen dat de burgemeester straks ook in het publiek zit. Wat niet waar is, maar dat weten de studenten natuurlijk niet.
Ik hou van dit moment. Het moment dat ‘onze’ studenten na twee weken hard werken hun eindproduct aan de ondernemer mogen presenteren. En in het Engels nog wel! Ik geef een van de Spaanse studenten, die ook met het project heeft mogen meedoen en vanaf de avond ervoor al bloednerveus is, nog een laatste korte peptalk en dan is het moment daar.
In een prachtige collegezaal presenteren de drie groepen na elkaar hun werk aan de ondernemers én vertellen wat de Málaga Business Bootcamp hen gebracht heeft. Voor de één is dat meer kennis over marketing, een ander noemt kennis van de Spaanse taal en een volgende geeft aan die twee weken haar heimwee te hebben verslagen. Ik kijk, luister en schiet – verandert dat dan ook nooit? – af en toe vol. Een van de docenten komt naast me zitten en ik voel hoe ook hij uit elkaar barst van trots. We laten de studenten één voor één langskomen om hun certificaat te ondertekenen. En opeens zit hij tegenover me, de student van het toilet. “Zooo, jij kunt weer ademhalen zie ik, goed gedaan man!”, zeg ik. Hij knikt trots en ik krijg een smile van oor tot oor. Ik overhandig hem zijn certificaat. “En nou wegwezen en nog even lekker ontspannen genieten voordat je weer terugvliegt” fluister ik hem toe. Hij knikt bevestigend en dit keer voel ik geen enkele twijfel. Daar kwamen ze ten slotte ook voor naar Málaga, naast hard werken ook de kans krijgen om te genieten van het mooie weer en de stad en het strand.
Stuk voor stuk gaan de studenten met veel meer bagage naar huis dan waar ze mee kwamen. Gelukkig hoeven ze voor dit soort bagage niet bij te betalen.