Ik was denk ik een jaar of 16 toen ik deze slogan op TV voorbij hoorde komen. Ik had nog geen flauw idee wat ik wilde gaan studeren en op de een of andere manier bleef het zinnetje hangen. Voorbereid op de toekomst zijn, wie wilde dat nou niet? En slim? Ach, ik haalde hele goede cijfers waar ik achteraf gezien veel te veel mijn best voor deed, dus dat geloofde ik nog niet helemaal. Het deed er ook niet toe. Ik moest een studie kiezen en naast een opleiding in Mode en Kleding, waarmee volgens de buitenwereld natuurlijk geen droog brood te verdienen was, had ik geen enkele andere studie op het oog.
Het zinnetje had een zaadje in mijn brein geplant, want toen ik een advertentie in de krant las voor een opleiding waar je werd opgeleid tot assistent microcomputers (tegenwoordig systeembeheerder), ging er iets aan in mijn brein. Later leerde ik in diezelfde opleiding dat dit bij het computerbrein iets met enen en nullen te maken had, op dat moment zag ik het als een uitnodiging voor verder onderzoek. Het hielp dat een goede vriendin van mij, waar ik mee in de wiskundelessen zat, wel zin had om mee op onderzoek te gaan. En zo geschiedde; op een dag togen we samen naar de open dag.
Het gebouw sprak me erg aan, het was klein en gezellig. Eigenlijk gaf het in veel opzichten helemaal geen schoolgevoel, de klassen aantallen waren klein en op het eerste gezicht liepen er leuke docenten rond. Het zat ook nog eens binnen een half uur fietsen van huis, wat wilde een mens nog meer.
Ik schreef me in voor de toelatingstest en nadat ik die had gehaald, schreef ik me in. Ik kan me niet herinneren er erg lang over na te hebben gedacht. De opleiding was goed te doen en de docenten bleken in het echt nog leuker te zijn, ik kon mijn lol niet op.
Als ik terugkijk is mijn studiekeuze een verstandige geweest, en dan bedoel ik niet alleen omdat ik hem vanuit met name mijn hoofd maakte. Naast dat ik er veel geleerd heb, heb ik leuke nieuwe sociale contacten opgedaan en voelde school soms bijna als een tweede thuis omdat het zo kleinschalig was. Na de opleiding heb ik met heel veel plezier jaren in de IT gewerkt totdat dit door een ongeval niet meer mogelijk was.
‘Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’ zal ik overigens nooit als advies geven aan de jongeren die ik begeleid. Ik adviseer sowieso niet, ik stel jongeren liever vragen om ze zelf te laten ontdekken wie ze zijn en waar ze echt blij van worden en stimuleer ze zo groot of zo klein mogelijk te dromen als ze willen. Zolang ze maar iets doen waar ze echt happy van worden, dan volgt de rest vanzelf!
