Ik word wakker om 08:00 uur en kan lekker blijven liggen. Ik hou mijn ogen nog even gesloten en realiseer me dat ik vandaag jarig ben. 50 jaar ben ik geworden! Hoe voel ik me? Heel erg anders? Het antwoord is nee, niet echt of liever gezegd echt niet! Het scheelt dat ik vorig jaar het begin van mijn 50e levensjaar groots heb gevierd, dus ik heb een jaar gehad om aan dit getal te wennen. Het is maar een getal, belangrijker is hoe ik me voel. Fysiek en mentaal. En dat verschilt per dag. Fysiek voel ik me soms 80, mentaal soms 20. Gemiddeld maakt dat 50, dus het zal wel kloppen.
Ik pak mijn telefoon van het nachtkastje en haal hem van de vliegtuigmodus. Ik moet lachen, hij ontploft namelijk bijna. Ik zie een stroom WhatsApp-, Facebook-, LinkedIn- en Instagramberichtjes voorbij komen en zelfs al een gemiste oproep. Wow het nieuws dat ik jarig ben, heeft meer mensen bereikt zo op de vroege ochtend. Leve social media!
Van mijn bestie heb ik een hotelovernachting gekregen en zij is de eerste die me live feliciteert. Dat blijft toch altijd nog het leukste! We doen de gordijnen open en ik zie, voor het eerst na 10 jaar Spanje, de zon op mijn verjaardag! Ook wel eens leuk, meestal wordt ik getrakteerd op storm en regen. We ontbijten en gaan de stad in en kom, nadat ik mijn vriendin op de trein heb gezet, op weg naar de parking mijn lief tegen met een bos rode rozen namens de familie. Bloemen krijgen in Spanje blijft heel speciaal!
Ik heb ze net thuis in een vaas gezet als ik gebeld wordt door een oude vriend. Willem, die al veel langer in Spanje woont dan ik, hij vindt deze verjaardag te bijzonder om hem af te doen met een Whatsapp-berichtje. We praten uitgebreid bij en ontdekken dat we elkaar al 46 jaar kennen. 46 jaar! Wow dat getal hakt er bij ons allebei even in. We behoren toch echt officieel tot de categorie ‘middelbare leeftijd’.
Op Facebook worden schattige foto’s van mij als tiener met bolle wangen en een vreselijk permanentje geplaatst en word ik eraan herinnerd dat er veel veranderd is in de loop der jaren. En toch ook weer niet. Ik kijk nog eens goed naar de foto’s en realiseer me dat de dingen die ik toen leuk vond en deed, nog steeds bij me passen. Sterker nog, ik geef me mezelf er weer veel meer de ruimte. Toen ik jong was, schreef ik de blaren op mijn vingers en was, naast met vrienden en familie, ook heel graag alleen. Elke rimpel die ik verzameld heb, is ontstaan door iets dat ik heb beleefd. En ook al waren er tough times, ik zie toch vooral lachrimpels. Ik spaar nog even door…. olé!