“Maar, dat doe jij toch gewoon?” Ik kijk mijn gesprekspartner aan en geloof mijn oren niet. “Hoezo?” “Dat doe ik toch gewoon?” “Er is voor mij helemaal niks gewoon aan om mijn blogs delen op social media”. Ze kijkt me wat ongelovig aan. “Echt?” “Maar jij durft dat!” “En iedereen vindt jou leuk, jij hoeft dus niet bang te zijn voor kritiek, dus ik dacht…”. Ik verslik me bijna in mijn drankje en weet even niet wat ik moet zeggen. Weer eens een mooi voorbeeld van hoe ik blijkbaar heel zelfverzekerd kan overkomen terwijl ik dat écht niet altijd ben. En dat ‘iedereen vindt jou leuk’ durf ik ronduit te betwijfelen. Het idee! Iets teveel eer.
Ik leg haar uit dat ik toch echt regelmatig allerlei belemmerende stemmetjes voorbij hoor komen alvorens ik mijn blogs post. Want o jee! “Wie zit er nu te wachten op die véél te lange teksten van mij?” En wat zal ‘men’ er wel niet van vinden? Ik hoor het bij wijze van spreken hardop gezegd worden. “Waarom moet ze dat allemaal zo nodig delen met de wereld?”. “Zit zeker om aandacht verlegen”. En dan is er ook nog de factor ‘rekening houden met’. Neemt die en die geen aanstoot aan mijn tekst? Zal ik het laten ‘goedkeuren’ voordat ik het plaats? Om nog maar te zwijgen over het fenomeen ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ mij als rechtgeaarde Nederlandse natuurlijk ook té bekend. Want als je je kop boven het maaiveld steekt, dan moet ie eraf. Toch?
Maar als ik me door al die stemmetjes zou laten leiden, gebeurt er niks. En dat geldt niet alleen voor het plaatsen van blogs. Dat geldt voor video’s, de beslissingen die ik neem als ondernemer, eigenlijk geldt het voor alles in mijn leven! Als ik dingen wil beleven en persoonlijk en zakelijk wil groeien dan is er maar één manier; ‘feel the fear and do it anyway!’. Met andere woorden dwars door de angst heen. En dat lukt de ene keer beter dan de andere. Dat hoort erbij! Ik realiseer me heel goed dat niet iedereen altijd snapt waar ik mee bezig ben. En ik begrijp ook dat niet iedereen zit te wachten op mijn blogs. Of überhaupt op mij. En dat is helemaal prima! Die illusie heb ik niet. Degene die zich aan mij ergert op social media, heeft de keuze om me te ontvolgen of simpelweg door te scrollen. En de mensen die door mij geïnspireerd of geraakt worden, die zijn van harte welkom om te reageren. Het de kunst om me niet door te laten leiden door reacties van lezers en me er zeker niet aan te hechten. Zo heeft zowel positieve als negatieve feedback namelijk geen grip op mij, of liever gezegd op mijn ego. Want natuurlijk is het leuk om complimentjes te krijgen en te merken dat mijn schrijfsels iets teweeg brengen bij mensen. Als wat ik deel iemand een glimlach bezorgt, aan het denken zet of hoop biedt, dan kan ik daar natuurlijk alleen maar blij van worden. Maar daar gaat het in de kern niet om! Ik schrijf in eerste instantie voor mezelf, gewoon omdat het eruit moet. Niks meer niks minder.
Mocht je dit trouwens lezen en jezelf herkennen in de gesprekspartner aan het begin van mijn verhaal? Ga bloggen! Want man oh man, wat kun jij mooi schrijven! En ja, de wereld zit op jou te wachten. Ik in ieder geval!
Heeft deze blog je aan het denken gezet of wil je reageren? Feel free, ik reageer op bijna (..) alles.