‘Nee, niet weer!’ is het eerste wat ik denk als ik midden in de nacht wakker word. De nacht ervoor heeft het namelijk flink gespookt. Urenlang harde regen, onweer en op een gegeven moment zelfs hagel. Het internet ontplofte door foto’s van de stad Málaga bedekt met een witte laag hagel, wegglijdende mensen en auto’s en wegen die in rivieren waren veranderd. Het water begon net weer een beetje weg te zakken en alles kon weer opdrogen. Ik spring mijn bed uit en ga poolshoogte nemen. Het water loopt net als de nacht ervoor langs de kachelpijp mijn huis binnen, wat een onheilspellend sissend geluid veroorzaakt. Ik begin te redderen, leg handdoeken neer en stel de honden gerust. De grootste van de drie is als de dood voor onweer en raakt altijd flink overstuur.
We wonen idyllisch op het platteland maar met dit soort weer is dat toch echt een stuk minder idyllisch. Ons huis ligt in een vallei waar het noodweer lang blijft hangen. Daarnaast verandert de tuin in een groot zwembad en maakt de harde regen flink veel herrie op het dak. Ik blijf een tijdje in de woonkamer naar het onweer staan kijken, het is ook wel een bijzonder natuurverschijnsel. Mijn wederhelft zit op dit moment veilig in Nederland en gelukkig ben ik niet snel bang maar onrustig voelt het wel. Zeker als op een gegeven moment de stroom ook nog eens uitvalt. ‘Net wat ik nodig heb’, zeg ik hardop tegen mezelf. Gelukkig heb ik de houtkachel door gestookt, het is dus lekker warm in huis en mijn mobiel heeft gelukkig genoeg batterij. Ik kan nu weinig meer doen dus ik kruip mijn bed maar weer in en probeer nog wat te slapen. Een verloren zaak blijkt al snel, het licht in mijn hoofd is aangegaan dus dan maar wat lezen of een serietje kijken. Ik doe mijn nachtlampje aan zodat ik weet wanneer de stroom weer terug is. Af en toe gaat het licht aan maar ook net zo hard weer uit. Het is echt menens, dit kan wel even gaan duren.
Na een paar uur wordt het rustiger en doe ik weer een poging om te gaan slapen, dit keer met succes. Als ik twee uur later wakker wordt, is er nog steeds geen stroom. Ik stuur wat appjes naar buren en lees op Facebook in de dorpsgroep dat er meer mensen buiten het dorp zonder stroom zitten. Kwestie van geduld hebben dus. Ik heb van de week voor een heel weeshuis staan koken om goed voorbereid te zijn op een drukke week met nieuwe studenten en docenten dus ik hoop dat ik straks niet de hele inhoud van de vriezer hoef weg te gooien.
De vorige bewoner zei tegen ons toen we het huis kochten. ‘Life at the campo is hard, but at least you know you are a-live’. Hij had gelijk! Na dit soort nachten verlang ik bijna terug naar mijn comfortabele rijtjeshuis in Nederland..bíjna!