Zondagochtend 07:00 uur, een van de weinige dagen dat ik geen wekker hoef te zetten en toch hoor ik hem afgaan. Tja, je zal maar een afspraak met jezelf hebben. Even ben ik geneigd hem te negeren en me om te draaien maar dat voelt toch ook niet goed. Gelukkig ben ik zo verstandig geweest de afspraak met mezelf, in dit geval een yogales, gisteravond al te boeken, ik word dus verwacht. Eruit Joyce, you can do this.
Licht misselijk sta ik op. Hmm, ik kan nog terug denk ik in een flits. Nee, gewoon even onder een warme douche en dan komt het wel goed. In de kamer naast me hoor ik nog een wekker afgaan. Gelukkig, ik heb een lotgenoot in de vorm van mijn zoon die naar zijn bijbaantje moet. Snel duik ik de badkamer in voordat hij besluit dit keer niet 3 x op snooze te drukken en me voor te zijn.
Na een licht ontbijt, stap ik in de auto en zet de muziek op shuffle. Vanochtend is de universe mijn DJ en deze trakteert me op allerlei nummers in totaal verschillende stijlen. Pop, rock en zelfs Nederlandstalig komt voorbij. Ik zet het volume hard en besluit te genieten van de autorit. Ik ben er nu toch. Grappig hoe ik sinds ik Spanje woon een ritje van 20 minuten om de hoek vind. Gelukkig maar anders had dit een excuus kunnen zijn geweest om dan maar niet te gaan. De rit is geen straf want ik kijk uit op prachtige bergen en er is bijna geen kip op de weg. Het wordt langzaam licht en de lucht kleurt paars en oranje. Mazzelkont ben ik, dit geeft toch een ander gevoel dan door de kou op het fietsje naar de sportschool. Ik adem diep in en uit en voel dat de misselijkheid langzaam wegtrekt.
Aangekomen bij het retreat resort waar ik mijn yogalessen volg, blijf ik even een paar minuten in de auto zitten om te genieten van het uitzicht. Ik kijk uit op een grote liggende buddha waarlangs water stroomt. Zoals het water, zo wil ik me voelen denk ik en voel me opeens een beetje verdrietig. Door mijn ongeval van alweer heel wat jaren geleden en de forse beperking in mijn schouder die ik daarmee opliep, weet ik niet zo goed meer hoe dat voelt. Ik heb vroeger veel aan ballet gedaan en ik weet dat dat het gevoel van vloeibaar zijn toen het meest heeft benaderd. Okey, ik moest er ook hard voor trainen en rekken en strekken maar vrijuit kunnen dansen zonder pijn en beperkingen was toch wel een heerlijk gevoel.
De afspraak met mezelf houdt ook in dat ik wil onderzoeken hoeveel rek en beweging er nog zit in mijn schouder. En dat betekent de confrontatie met mezelf aangaan op een matje van 2 bij nog wat. Op een prachtige plek dat dan weer wel. Dit keer ben ik niet de enige in de les die blokken en andere toeters en bellen nodig heeft om bepaalde oefeningen te kunnen doen. “Adem naar het ongemak toe”, hoor ik Nathalie, mijn yogajuf en vriendin zeggen. Yeah right, en kijk vandaag vooral niet teveel in de spiegel, denk ik erachteraan. Te confronterend. Of toch? Misschien niet in de enorme spiegel aan de wand, maar wel in de spiegel die me op een andere manier wordt voorgehouden. Kan ik bij mezelf en mijn ongemak blijven? Lukt het me mijn lichaam net iets verder te stretchen door er doorheen te ademen? Verdomd, als ik me écht puur en alleen maar focus op mijn ademhaling verdwijnen alle stemmetjes en ga ik er een soort van van genieten. Voor ik het weet, mag ik gaan liggen voor de ontspanningsoefening die het eind van de les inluidt.
De zon is doorgebroken en kriebelt in mijn nek als ik weer recht op mijn kussentje zit. Namasté klinkt het…. de les is ten einde. Ik voel me weer een stuk vrolijker en besluit buiten te gaan genieten van een heerlijk kopje thee. Leven in het nu… ik word er steeds beter in!