Ik heb weer eens een ‘heldere’ nacht. Wat voor mij niet per sé betekent dat het volle maan of iets dergelijks is. Het is meer een nacht waarin ik opeens klaarwakker ben en de inspiratie en ideeën rond gieren in mijn hoofd.
Zo ook deze nacht, en vanaf 03:00 probeer ik dus weer te gaan slapen. Ik heb het na een half uur maar opgegeven. Het werd hem niet weer, leve de Spaanse siësta, want vanmiddag hoop ik toch echt dat Klaas Vaak me even een bezoekje brengt. Een heldere nacht is leuk, maar je moet er niet teveel achter elkaar hebben. Slaap is té belangrijk. Hoe belangrijk dat is, weet ik als geen ander en schrijf ik nog wel eens over.
Goed, geen slaap meer dus wat nu? Ik pak mijn ‘get it out of my head’ boekje dat altijd op mijn nachtkastje ligt erbij en begin te schrijven. Ik pak nooit meteen mijn laptop, want dan weet ik zeker dat ik niet meer kan slapen. Het kunstmatige licht onderdrukt de aanmaak van het slaaphormoon melatonine heb ik ooit ergens gelezen, en ik kan u zeggen … ik weet dat het waar is. Maar ja inspiratie is ook super leuk dus ach kom maar door dit keer.
Ik schrijf alle ideeën uit mijn hoofd in het boekje en zet wat dingen op een apart to do lijstje. Leuk dat zelfstandig ondernemerschap maar die briljante ideeën wil ik natuurlijk ook een keer uitvoeren. Gelukkig heb ik inmiddels een geweldig team om me heen verzameld dat ik regelmatig gek maak met mijn nachtelijke inspiratie. De ideeën komen nu eenmaal sneller dan dat ze uitgevoerd kunnen worden. En eerlijk is eerlijk sommige van de ideeën zijn weliswaar briljant maar wat minder geschikt om uit te voeren. Of mogen geparkeerd voor 2020 😉
Nu de tsunami is gaan liggen komt er ruimte voor dilemma’s. Herkenbaar… anyone? Mijn gedachten gaan terug naar een appje dat ik gisterenavond laat van mijn lieve Spaanse buuf kreeg. Ze stuurde me een foto van een nest jonge katjes dat uiteraard op zoeken is naar een nieuw thuis. Shit denk ik bij mezelf, ‘ik had nog zo met mezelf afgesproken na 21:00 uur geen social media meer te checken’. Te laat!
Meteen stuur ik terug dat ik mee zal denken maar dat ik dit x oversla. Ze stuurt een huilend van het lachen emoticon terug. We begrijpen elkaar. Na het redden van flink wat beesten, met zelfs blijvend letsel (aka een prothese in mijn rechter wijsvinger), heb ik heel hard geroepen onze Arca Noah is vol, er gaat alleen nog maar af. Ik stuur meteen een foto van de katjes door naar mijn man met de tekst ‘ik ga niet overstag’. Hij stuurt de spierballen-emoticon terug. Saved by the bell denkt hij vast vanuit Nederland. De katjes zitten in mijn hoofd en later die avond kijk ik nog eens goed naar de foto, wat een schatjes! Tip: als je je niet wil of kunt committen aan een rescue animal gooi dan meteen de foto weg. Voor je het weet heb je er een uitgekozen, een naam gegeven en zit je bij de dierenarts voor de check up. En gaat de meter lopen 😉
Mijn dochter helpt ook niet echt, want als ik het aan haar vertel,zegt ze. “Tja mam, het kan ook een teken zijn”. Damn, waarom omarmt ze mijn geloof in signalen? Daar heb ik natuurlijk nu helemaal niks aan. En natuurlijk heeft ze gelijk, as always. Het kan een teken zijn. Want wat is er mooier dan een mens of dier helpen een prettig leven te hebben? Op de wereld gezet worden is meestal niet door jezelf ‘bedacht’. En terugstoppen gaat nu eenmaal niet. En geloofde ik niet in ‘heal others, heal yourself’. Ja ja, Ellen Warger, please don’t comment on this one 😉
Goed, het is inmiddels 05:55 (shit weer een teken?) en over een half uur gaat de wekker. Eerst maar eens Robin naar school brengen, aan het werk en proberen niet weg te mijmeren bij zo’n pluizenbol op schoot. Ik kan dit! Toch?