“Ze krijgt vast heimwee”, klinkt het stellig uit haar mond. Haar dochter zit ernaast en kijkt me aan met een blik van ‘echt niet!’. Arme dochter, denk ik en voel tegelijk met moeders mee. Ik ben zelf moeder van twee jongvolwassenen en weet hoe lastig het kan zijn ze los te laten. Moeders die wat minder goed kunnen loslaten, kom ik regelmatig tegen. Aangezien ik studenten aan een stage help in Zuid-Spanje ben ik mede schuldig aan het feit dat ze hun kind – al is het tijdelijk – moeten loslaten.
Sommige moeders geven het ruiterlijk toe dat ze het lastig vinden. Anderen kunnen dat een stuk minder goed. “Ik wil alleen weten waar ze terecht komt”. Om vervolgens de halve IKEA leeg te kopen zodat kindlief zich snel thuisvoelt. Andere moeders hangen aan de telefoon of WhatsApp als hun kind ziek is. Om toch even te checken of wij ‘er gerust op zijn.’
En begrijp me niet verkeerd. I get it, het is lastig. Die navelstreng is soms verdomd hardnekkig. Toch ben ik van mening dat het loslaatproces al bij de geboorte hoort te beginnen. Waarom denk je anders dat de navelstreng meteen na de geboorte wordt doorgeknipt? Mocht je dit veel te vroeg vinden, begin dan – in het geval dat je kind tijdelijk naar het buitenland gaat – in ieder geval op Schiphol. Zo krijgt je kind de kans om het avontuur alleen aan te gaan. Dit geeft een gevoel van voldoening. En als het al lastig is, dan is dat een fantastische leerervaring. Je kind ervaart dat de wereld niet vergaat als het alleen dingen op moet lossen en zal deze zelfredzaamheid nog hard genoeg nodig hebben tijdens de rest van zijn of haar avontuur.
Voor het gemak richt ik me hier tot de moeders omdat het in de meeste gevallen om de moeders gaat. Natuurlijk geldt mijn betoog ook voor de vaders. Maar als die al last hebben van het ‘niet-kunnen-loslaten’-syndroom dat weten ze dat verrekte goed te verbergen.
Moeders, reis in gedachten mee met je kind en laat het los in vertrouwen. Ze lopen niet in 7 sloten tegelijk… echt niet! Kom maximaal één keer kort langs en verblijf in een hotel. Zo kun je op bezoek bij je kind en kan het je trots zijn of haar nieuwe leefomgeving laten zien. Je kind kan er dan zelf voor kiezen om een nachtje bij je te komen logeren.
Nu maar hopen dat ik niet de ‘moedermaffia’ op mijn nek krijg. Misschien helpt het als ik, mocht hun kind mijn kant op komen, beloof een oogje in het zeil te houden. Zou dat helpen?