Hevig gefrustreerd slaat hij met zijn vuisten op me in. Ik zit op mijn hurken met mijn rug tegen de buitenmuur van de gymzaal geleund en probeer hem te kalmeren. “Rustig maar mannetje, wat is er allemaal?”, vraag ik en probeer rustig te blijven. Dat er een heleboel moeders met hun kinderen om ons heen staan, helpt niet echt. Zoonlief is boos, gefrustreerd en weet van geen ophouden. Geen van de moeders doet of zegt iets. Of ja, toch wel. Ze kijken. Ik voel afkeer in hun blik en zie ze denken ‘gelukkig doet mijn kind dat niet’. Na wat uren lijkt te duren, krabbel ik overeind en til mijn zoon op. Hij stribbelt flink tegen en na veel gedoe krijg ik hem in het fietszitje. Geen van de moeders helpt of werpt een bemoedigende blik. Allemaal te druk met hun perfecte kroost. Tenminste zo voelt het voor mij op dat moment. Ik fiets in een mist van tranen naar huis. Thuisgekomen bel ik mijn man. “Ik breng hem vanmiddag niet terug naar school”, snotter ik. Hij moet tot rust komen, en ik ook!”. Van hem krijg ik, zoals altijd, steun. Van hem wel.
Een paar weken later spreekt een van de moeders me aan over het op hande zijnde schoolreisje. Ze heeft zich, zoals altijd, aangemeld als begeleider. “Heb jij je aangemeld?”, vraagt ze. Voordat ik antwoord kan geven, vervolgt ze “trouwens, je zal zo’n kind als Dave in je groepje hebben”. Ik haal diep adem, kijk haar strak aan en antwoord “realiseer je je dat je het tegen zijn moeder hebt?” Ze wordt knalrood en begint te stotteren. Ik loop weg. Ik heb gewoon geen zin in gedoe. Ik ben inmiddels wel wat gewend en bedenk ter plekke een term voor dit verschijnsel. Moeder Maffia. Moeders die eeuwig opscheppen over hun kind, elke stap van hun kind op de voet volgen, altijd op de 1e rij zitten bij toneeluitvoeringen en zodra jij iets leuks vertelt over jouw kind er overheen komen met een “joh, dat kan mijn kind al een hele tijd”. Kortom moeder maffia, afgekort MM. Zelfs mijn vriendin zónder kinderen begrijpt me of probéért het in ieder geval altijd. Zij is het die haar verse moeder-vriendinnen waarschuwt vooral geen lid te worden van deze club. Het moge duidelijk zijn, van haar ervaar ik steun. Altijd.
Over het algemeen heb ik sinds ik 19 jaar geleden voor het eerst moeder werd, bitter weinig steun ervaren van mede-moeders. Ik heb vaak een soort competitie-gevoel gevoeld. Mijn kind versus het jouwe. Zo jammer, want waarom niet elkaar helpen en steunen? We worden ten slotte allemaal moeder zonder ervoor gestudeerd te hebben. En er is nog geen kind geboren waar de handleiding spontaan meekwam met het vruchtwater. Was het maar waar! Nee, je mag het lekker allemaal zelf uitzoeken. Nu had ik misschien ook geen standaard verhaal, daarover een andere keer meer, maar dan nog. Ik zal toch niet de enige moeder zijn van wie het kind niet helemaal aan ‘de norm’ voldoet. Gelukkig maar, het zou een saaie bedoening worden. Zijn het niet juist de rebellen, de sociaal onaangepasten, de genieën en degenen die zich niet in een hokje laten plaatsen die de mooiste uitvindingen doen, de mooiste kunst maken, de fijnste boeken schrijven en wat al niet meer. The world needs them!
Dus moeders … wees lief voor elkaar en motiveer elkaar. Moeder Motivatie… klinkt als een club waar ik wel lid van wil zijn.