“Wanneer heb je het af?”, twee paar glimmende ogen kijken me vragend aan als ik tijdens onze wekelijkse vergadering op maandagochtend mijn nieuws deel. “Uh, daar heb ik eigenlijk nog niet over nagedacht, ik ben echt net begonnen”, reageer ik enigszins van mijn stuk gebracht. We houden elkaar altijd graag accountable en ook al hou ik wel van een beetje druk op de ketel, deze vraag komt wel heel snel. Alsof het om een ‘af te vinken’ taak gaat in de serie ‘offerte maken’, ‘stagebezoek’ en ‘content genereren’. Maar dit is toch echt andere koek, het gaat hier om een boek! Voor de duidelijkheid, een boek bestaat uit minimaal 50.000 woorden, een verhaallijn, plot, motief, personages en wat al niet meer. Nou heb ik al eerder een boek gepubliceerd maar dat ging om een handboek over online coaching en dit keer gaat het om een roman. Daarbij schreef ik mijn eerste boek samen met een co-auteur en doe ik het dit keer in mijn uppie, toch een ander verhaal, om nog maar even in schrijftermen te blijven.
Spijt
Om tijd te winnen, vraag ik of ze bedoelen wanneer ik het geschreven heb of wanneer het daadwerkelijk is gepubliceerd . “Dat laatste natuurlijk!”, roepen ze allebei tegelijk. Een van hen staat al klaar met een whiteboardstift om de publicatiedatum op het bord vast te leggen. Ik roep nog “hashtag no pressure” om haar te proberen af te remmen, maar ze zijn onverbiddelijk. Na wat heen en weer gesteggel vind ik de dag voor mijn verjaardag wel een mooie datum en het klinkt ook nog eens lekker veilig ver weg. De rest is het met me eens en vindt het ook goeie timing qua marketing zo vlak voor de feestdagen want dan kunnen mensen het mooi kado geven. Mijn collegaatje van de whiteboardactie voert de druk nog verder op door te stellen dat ze me dus wel weinig op kantoor zal zien de komende tijd omdat ik natuurlijk veel te druk ben met schrijven. Ga ik alsnog gruwelijk spijt krijgen van mijn gedeelde nieuwtje? Help!
Boek versus column
We gaan allemaal aan het werk en de rest van de ochtend trekt de datum op het bord als een lastige kleuter regelmatig mijn aandacht. Gedachten als “Ik ook altijd met mijn grote mond, “Kan ik het überhaupt?”, “Wie zit er nu op jouw boek te wachten?” fladderen als een onrustige zwerm vogels in mijn hoofd rond. Tegelijkertijd doet het me goed dat mijn collega’s er gewoon van uit gaan dat mijn boek er komt en er blijkbaar alle vertrouwen in hebben dat het publiekwaardig zal zijn. Wat ook fijn is, is dat er ruimte voor me wordt gecreëerd om te kunnen schrijven, wat hard nodig is want schrijven is gewoon hard werken weet ik nog van de vorige keer. Gelukkig heb ik de afgelopen anderhalf jaar wekelijks blogs en columns geschreven waardoor ik heel wat schrijf-kilometers heb gemaakt. Ik heb inmiddels mijn eigen stijl ontwikkeld en dat geeft op een prettige manier houvast. Maar punt bij paal is dat toch iets anders dan het schrijven van een boek en niet met elkaar te vergelijken.
Schrijfproces
Een beetje spannend vind ik het dus wel, maar ik heb besloten me daar niet door te laten tegenhouden. Sterker nog, ik ga proberen vriendschap te sluiten met de angst en het ongemak en erop te vertrouwen dat het allemaal onderdeel is van het proces.
Over proces gesproken, ben jij benieuwd hoe het schrijven van een boek me afgaat? Je kunt me volgen op Instagram via joyce@yourjourney en op Facebook onder Joyce van Ombergen. Alle support is welkom!