Verschrikt kijk ik naar de tijd op het bonnetje dat ik in mijn handen gedrukt krijg. Señora? De medewerker houdt een zakje met mijn naam erop voor me open en kijkt me vragend aan. “Si si..” mompel ik en laat met tegenzin mijn geliefde iPhone erin zakken. Het is 10:00 uur ’s ochtends en samen met mij maken nog tig anderen gebruik van de aantrekkelijke batterij omruilactie die Apple aanbiedt. Dit betekent dat ik mijn telefoon dus pas úren later op kan halen. Ik dacht erop te kunnen wachten, klein inschattingsfoutje. Okey, wat nu? De man naast mij, ik schat in dat hij net als ik zelfstandig ondernemer is, is beter voorbereid en heeft al een voorkeursbehandeling weten af te dwingen. Hij mag een klein uurtje later al terugkomen om de zijne op te halen. Heel even twijfel ik of ik mijn charmes in de strijd zal gooien … maar bedenk me. Dit is een mooie test om te kijken óf en hoe verslaafd ik ben aan mijn smartphone denk ik. Stiekem vrees ik dat dat nog wel eens tegen kan vallen.
Gelukkig heb ik een meeting in de buurt van het winkelcentrum waar de Apple store gevestigd is. Alleen die meeting begint pas 2 uur later. Niet getreurd, gelukkig ben ik wel zo slim geweest mijn laptop mee te nemen om in ieder geval wat te kunnen werken. Op naar het dichtstbijzijnde koffietentje met WIFI dan maar. Al snel vind ik er een en naast een koffie bestel ik de WIFI-code. Ik installeer me op een rustige plek en activeer de WIFI. Tenminste dat probeer ik. Het lukt me niet om verbinding te krijgen. Ik lach om mezelf. “voor mij als oud IT-er, hoe moeilijk kan het zijn?” Hmmm… blijkbaar heel moeilijk. Het universum lijkt mijn zelfbedachte test uiterst serieus te nemen en upgrade deze spontaan naar ‘geen telefoon plus überhaupt geen toegang tot internet. Be careful what you wish for! Even baal ik en doe nog een laatste poging. Zonder resultaat. Okey, basta Joyce, niet de bedoeling dit. Verzin maar iets anders. Ik heb voor mijn gevoel twee opties, één is gaan shoppen en de andere is die blog schrijven die al een tijdje in mijn hoofd zit en waar ik geen internetverbinding, lees; online afleiding, bij nodig heb. En hoewel ik vroeger wel raad wist met zo’n verzameling kledingwinkels in een groot winkelcentrum, tegenwoordig word ik daar alleen maar nerveus van. Harde foute muziek, te kleine pashokjes, verkeerd licht… not my thing! Online shoppen is al tijden mijn redding en al helemaal sinds ik sinds een tijdje eindelijk een fatsoenlijk afleveradres kan opgeven en niet langer de helft van mijn pakketjes zoekraakt. Een woonadres op het platteland in Spanje heeft zo zijn uitdagingen. Maar ik dwaal af.
Ik kies voor de tweede optie; schrijven! Daar werd ik namelijk vroeger en nog steeds wél gelukkig van. De tijd vliegt om terwijl mijn vingers over de toetsen vliegen en voor ik het weet is het tijd om naar de meeting te gaan. Daar aangekomen, verkondig ik aan wie het maar wil horen dat ik mezelf die middag voor een uitdaging heb gesteld. Ga ik het redden zonder telefoon? Ik krijg er in ieder geval al interessante gesprekken door. Het eerste uur heb ik een wat ongedurig gevoel. Wat als ze me op kantoor nodig hebben? En shit, ik ben mijn zoon vergeten te laten weten dat ik tijdelijk niet bereikbaar ben. Wat als hij me nodig heeft? Een van mijn collega ondernemers vraagt om de contactgegevens van een zakelijke relatie. Ik grijp naar mijn tas en zoek naar mijn telefoon. O nee, die ligt aan het infuus bij de Apple Store, denk ik. Dan maar ouderwets pen en papier. Werkt net zo goed. Het went best snel zo zonder telefoon en ik begin er zowaar plezier in te krijgen.
De meeting gaat in rap tempo voorbij en dan breekt het moment aan dat ik mijn telefoon kan gaan ophalen. Toevallig net hetzelfde moment dat we aan tafel kunnen voor de lunch. Ik heb zojuist het menu gezien en twijfel geen seconde… heerlijk eten en goed gezelschap wint het! “Nu niet vergeten hem straks op te halen”… denk ik voordat ik een slok van mijn wijn neem.