“Wat staat er op jouw instapkaart? Bij mij nummer 2, en bij jou?” De man in kwestie pakt met tegenzin zijn uitgeprinte instapkaart erbij en zet zijn leesbril op. “Ik zie nergens een nummer staan”, antwoordt hij. “Kijk nog eens goed, want volgens mij staan we in de verkeerde rij”. “Dit is rij nummer 1 en ik ben bang dat wij nummer 2 hebben. De man kijkt nog een keer op zijn A4-tje en verzucht “ik zie echt geen nummer’”. “Wat maakt het uit? 2 of 1 ze nemen ons toch wel mee.”
Nu begint de omgeving zich ermee te bemoeien. Want ja deze mensen horen dus eigenlijk achter aan te sluiten bij rij 2 en nu lijkt het er toch sterk op dat ze gaan voordringen. Een man uit de rij naast het echtpaar kijkt op de instapkaart van de man en constateert dat ze inderdaad in rij nummer 2 moeten staan. Het stel staat inmiddels vooraan in rij 1 en zien hun kans om als eerste van rij 2 te boarden. Tot nu toe leek het op toeval te berusten maar nu begint het op een sterk staaltje acteerwerk te lijken. Om mij heen beginnen mensen te morren. “Ze doen het erom”, hoor ik iemand zeggen. “Brutalen hebben de halve wereld”, bromt een ander. Ik observeer en geniet van het tafereeltje. Ik heb toch niks anders te doen.
Zodra rij 2 omgeroepen wordt, duikt de man van het stel naar voren en laat zijn instapkaart zien aan de nietsvermoedende grondstewardess. Ze laat ze zonder verder vragen te stellen door. “Have a nice trip”, klinkt het.
Het gemopper om me heen verstomt. We schuiven verder in de rij en belanden stuk voor stuk netjes in het vliegtuig. Na zo’n 10 minuten zit iedereen en zijn we klaar voor vertrek. Wat zoveel betekent als 3 uur stilzitten. Zou dat nou anders voelen als je met een voorsprong bent binnen gekomen?
Als we geland zijn, loop ik langs de bagageband en wie zie ik daar staan wachten? Jawel, het stel met de gevoelsmatige voorsprong! Zul je zien dat hun koffers als laatste op de band komen. Dat zal ze leren!