“Bijzonder”, zegt mijn man. “Dat je dat nog steeds lukt na 16 jaar”. Ik kijk hem kort aan terwijl ik doorzoek. Waar ligt dat ding toch, denk ik. Mijn dochter heeft hem het laatst gebruikt dus die biedt uitkomst. Ze wil hem zelfs voor me aansluiten. “Het is beter als je rechtop gaat zitten, mam”, klinkt ze als een volleerde verpleegkundige. Met uiterste precisie sluit ze alle draadjes en plakkers aan. “Ik zet hem op een programma van een half uur, ik kom je zo verlossen”. En weg is ze.
Ik ga rustig op mijn zij liggen. Damn, het is me sinds tijden weer gelukt mijn lijf te overbelasten. Leuk een schoon huis willen hebben, maar als ik eenmaal bezig ben, kan ik moeilijk stoppen. Om eerlijk te zijn heb ik het fluisteren van mijn lijf allang gehoord, maar ik was zo eigenwijs te wachten tot het ging schreeuwen. En dus lig ik op bed aangesloten op mijn tense-apparaatje. Dit apparaatje kan ik gebruiken om spieren te trainen, te masseren én voor pijnbestrijding. Die laatste heb ik nu toch echt nodig.
De elektroden geven stroomstootjes af en die kan ik zelf opschroeven of juist lager zetten. Ik kies voor het eerste. Pfff… dat valt niet mee. Om een beetje afleiding te hebben, zoek ik een meditatie op, op mijn telefoon. Oortjes in en luisteren maar. Mijn ademhaling wordt rustiger en ik keer wat meer naar binnen. Een traan rolt over mijn wang. “Wanneer leer ik het nou eens?”, mijn kritische stemmetje is helaas nog niet in de zen-modus. Na al die jaren leven met een ‘beperking’, ga ik toch nog met enige regelmaat over mijn grenzen. Ik heb echt leren luisteren naar mijn lijf en de taal die ze spreekt. En die is soms niet mis te verstaan. Maar ja, eigenwijs he.
Ik concentreer me op de muziek en opeens klinkt de stem van Mayana ‘het is goed hier’. Ik geef me over. Ik adem rustig en diep naar de pijn toe. Het gaat is goed hier, als een mantra herhaal ik de woorden. Het helpt. Ik ben niet meer boos op mezelf. Ik hoef trouwens nergens heen want het is vandaag een nationale feestdag in Spanje. Een paar honderd jaar geleden ging Columbus letterlijk over grenzen en ontdekte Amerika. Zal ik het lot dan toch nog maar eens tarten? Een pijnscheut herinnert me er fijntjes aan dat ik het vandaag maar even dichtbij huis moet houden.