Sportschooltype

Al jarenlang roep ik ‘ik ben geen sportschooltype’ en jarenlang geloofde ik dat ook echt. De afgelopen jaren heb ik ook de nodige coaching en training rondom een positieve mindset gevolgd en als ik één ding heb geleerd is dat alles valt of staat bij de juiste mindset. Ik geloof tegenwoordig dat je het verhaal bent dat je jezelf vertelt en dus werd het de hoogste tijd dat ik mezelf een ander verhaal ging vertellen.

Maar ik neem je eerst even terug in de tijd. Ruim twintig jaar geleden brak ik mijn schouder, zoals veel van mijn lezers weten, toen ik met mijn zoon van 3 jaar op mijn heup over een stoeptegel struikelde. De chirurg vertelde me na mijn val dat het allemaal wel goed zou komen, gewoon een kwestie van genoeg trainen bij de fysio. Wat bleek? Een aantal second opinions en anderhalf jaar verder werd ik geopereerd en kreeg ik een halve schouderprothese. Foutje bedankt! Al voelde ik toen ik het hoorde gek genoeg alleen maar opluchting, ik wist namelijk al die tijd namelijk intuïtief dat het niet goed zat. De arts die de operatie deed, was voorzichtig optimistisch maar drukte me na de operatie op het hart vooral voorzichtig te doen omdat er een kans bestond dat de pees die de boel bij elkaar hield, het zou begeven. De pees bleef gelukkig intact en ik revalideerde me suf om zo veel mogelijk functionaliteit te behalen. Met twee kleine opgroeiende kinderen nog een hele uitdaging, maar ik deed mijn uiterste best.

Nu ik het zo teruglees, realiseer ik me dat ik me rondom mijn schouder ook de nodige verhalen heb laten vertellen. Zulke verhalen hebben impact en aan jou of je ze gelooft of niet. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat een arts nooit gelijk heeft, maar in mijn geval zaten mijn innerlijke stem en gevoel een heel stuk dichter bij de waarheid.

Terug naar nu. Zo’n twee maanden geleden begon ik mezelf een ander verhaal te vertellen door dagelijks een paar keer de mantra ‘ik word blij van trainen in een sportschool’ tegen mezelf te zeggen. Meteen volmondig roepen dat ik een sportschooltype ben, durfde ik nog niet aan. Stap 2 was een geschikte sportschool vinden, wat nog best een opgave was. Ik woon op het platteland en ben regelmatig op ons kantoor in Málaga te vinden. De sportschool in de buurt van huis zou ik met name ‘s avonds kunnen bezoeken. Ik deel een auto met mijn man en ook al kan ik die van mijn zoon lenen, dat vind ik structureel toch te veel gedoe. Diezelfde zoon geloofde ook nooit zo in de sportschool maar woont er tegenwoordig zo’n beetje 😉

Wat dus overbleef was een sportschool in Málaga centrum zoeken. Na wat onderzoek kwam ik uit bij een sportschool vlakbij het station, dat leek me handig mocht ik een keer met de trein naar het werk komen en ik zou ook vlakbij een bus richting kantoor kunnen pakken. Zo zou ik de dag vroeg in de sportschool kunnen beginnen of zelfs tussendoor een rondje sportschool kunnen doen mocht dit zo uitkomen.

En wat blijkt? Het werkt! En niet zo’n beetje ook, het werkt als een malle. Doordat het zo goed te combineren is, heb ik natuurlijk ook geen excuus meer. De medesporters zijn groot, klein, jong, oud, lenig, stram, blij of knorrig, maar ze hebben één ding gemeen: they show up! Ik weet nu dat het sportschooltype niet bestaat. Een positieve mindset en een mooi doel zijn veel belangrijker.

Tijd voor een nieuwe mantra. Hier komt ie en je mag met me meedoen: I am happy and healthy! REPEAT!!