“Wilt u alleen het kasteel bezoeken of ook de toren?”, vraagt de man achter het loket in Segovia. Op een bordje zie ik het aantal treden staan dat de torentrap telt. Het is warm, ik heb mijn maandelijkse feestdagen en zie het spontaan niet zitten. Even denk ik, doe niet zo moeilijk Joyce, zet gewoon door. Saai is zelfs een woord dat opkomt in mijn gedachten maar dat vervliegt gelukkig snel weer. Alleen het paleis dus voor mij, man- en dochterlief kopen wel het extra kaartje.
Het kasteel blijkt zeer de moeite waard te zijn. En dan komt het moment dat man- en dochterlief mij subtiel een bankje aanwijzen. “Hier kun jij mooi wachten terwijl wij de toren gaan bezichtigen.” Even voel ik me oud en saai… had ik niet toch ook een kaartje voor de toren moeten kopen? Het bankje is van hout en behoorlijk hard. Maar al snel berust ik in mijn lot. Het bankje staat namelijk op een leuke plek, er passeren toeristen van over de hele wereld. Het valt me op dat het er vandaag veel uit Japan zijn. Vanaf mijn bankje kan ik ze ongegeneerd observeren. Ze dragen maffe hoedjes, parasolletjes, camera’s en lijken dol op gadgets. Ze maken veel en op de meest onhandige plekken selfies. Ik versta geen woord van wat ze zeggen. Intrigerend volk.
Ik begin er lol in te krijgen en geniet van de smeltkroes van nationaliteiten. Ik probeer te raden uit welk land een toerist komt. En kom al snel tot de conclusie dat we, ook al lijken we allemaal anders doordat we uit een ander land komen, eigenlijk best veel overeenkomsten hebben. Te beginnen bij het feit dat we ons op vakantie toch nét iets anders kleden dan thuis. En we willen allemaal mooie toeristische attracties van onze ‘Bucket list’ afvinken. De een in een wat sneller tempo dan de ander. Dat wordt dus een keer terugkomen voor die toren. Of nee, daarvan krijg ik straks toch wel prachtige foto’s te zien. Want zowel man- als dochterlief lopen, net als die Japanners, constant met hun camera in de aanslag. Zij leggen hun indrukken vast in beelden, ik liever in woorden. En daar is zo’n verplichte pauze op een bankje dan weer ideaal voor. Een beeld zegt vaak meer dan 1000 woorden, het is maar hoe je het bekijkt!