“Tall, Grande of Venti?” vraagt het meisje achter de balie. “Uh, wat bedoel je?”, vraag ik. “Welke maat?” En ze wijst naar een aantal bekers. “Welke smaak en wat is je naam?”. Ik kijk naar het bord aan de muur en heb geen flauw idee wat ik moet kiezen. En waarom wil ze mijn naam weten? Ik wil gewoon een koffietje bestellen. Dit was de eerste keer dat ik bij Starbucks kwam alweer jaren geleden. Tegenwoordig weet ik precies wat ik wil, tall decafé cappuccino met sojamelk. Het gaat mij met name om de smaak en niet om de cafeïne.
Ik kom niet zo vaak bij Starbucks maar toevallig vandaag wel, ze zijn als enige al open op het station in Amsterdam waar ik moet wachten op mijn trein. Het valt me op hoe druk het is, er staat een kleine file. Zou het komen doordat er steeds meer keuzes bijkomen? Niet alleen qua soorten koffie maar ook qua lekkers voor erbij, om nog maar te zwijgen over alle producten voor thuis. Hun merchandise is dik in orde, de prijzen overigens ook. Het begint steeds meer een belevenis te worden waar je wel even de tijd voor moet nemen. Voordat je je naam hoort noemen en plaats hebt genomen in een van de comfortabele stoelen, heb je minstens een trein gemist. Maar ja met gratis WiFi, je koffie en al dan niet wat lekkers erbij is het best goed vertoeven. Vervelen hoef je je ook niet want er is genoeg te doen. Mensen kijken en luisteren naar de gesprekken in verschillende talen om me heen is voor mij altijd favoriet.
Komt het omdat ik in Amsterdam ben dat ik zelf ook bijna overal in het Engels word aan gesproken? Een raar fenomeen waar ik nog niet goed aan kan maar vooral niet aan wil wennen. De Nederlandse taal wordt als studie steeds minder gekozen dus laten we het in vredesnaam wel blijven spreken. Zeker als Nederlanders onderling. Maar goed dat is een ander verhaal. Ik had het over koffie. Laat ik die snel opdrinken voordat die koud wordt. O ja en mijn trein halen, ook niet onbelangrijk! Fijne dag!