Op uitnodiging van een enthousiaste docent van ROC Landstede geef ik, tijdens zijn ‘na het MBO’ les een gastles via Skype over rolmodellen. Wanneer we online gaan, maak ik kennis met 32 mbo-studenten. Ze zijn goed voorbereid want verdacht rustig.
Na een stuk van de les, heb ik ze gevraagd onder andere hun 5 goede eigenschappen op te schrijven. Daarna vraag ik wie deze met mij wil delen. Een van de studenten komt naar voren en stelt zich voor. Als hij zijn laatste goede eigenschap wil opnoemen, zegt hij; “Als ik dat zeg, gaat de rest van de klas vast lachen”. Hij noemt de eigenschap en kijkt meteen om zich heen. Er wordt inderdaad gelachen. Ik ben getriggerd en besluit er later op terug te komen. We bespreken alle eigenschappen die hij heeft opgeschreven en praten nog even verder over hoe hij normaal gesproken zijn keuzes maakt. “Soms met mijn hart en soms met mijn hoofd”, geeft hij aan. Ik nodig hem uit alle twee sowieso te raadplegen en soms het ‘verstandige’ stemmetje eens te negeren.
Na een tijdje gepraat te hebben, besluit ik dat het tijd is voor de confrontatie. Ik vraag hem ‘Wat maakte net dat jij er bij voorbaat al vanuit ging dat de klas zou gaan lachen?”. “Omdat ze me soms arrogant vinden” antwoordt hij. “Arrogantie en zelfverzekerdheid zijn twee totaal verschillende dingen”, merk ik op. “Wie moest er net lachen?”, vraag ik aan de rest van de klas. Er gaat een vinger de lucht in. “Waarom deed je dat?”, vraag ik. “Omdat ik het wel een beetje herkende, maar eigenlijk was het gewoon flauwigheid”. Ik bedank haar voor haar eerlijkheid en leg fijntjes uit dat als we ons ergeren aan iemands gedrag het vaak zo is dat we er stiekem zelf iets meer van zouden willen hebben. Ik vertel de klas dat als ik me erger, ik rechtop ga zitten en het als een kans zie om iets over mezelf te leren.
Ze zijn stil. Ik ga ervan uit dat ze dit op zich in laten werken. Of is het de Skype-verbinding die vastloopt? Op dat moment gaat de klasdeur open en wordt een aantal studenten gevraagd de les ietsje eerder te verlaten voor een belangrijke bijeenkomst. “Nee, nee, we willen niet weg, roept een aantal studenten tegelijk. Pfew, ze hebben zich vermaakt in mijn, toch 5 kwartier, durende les en er hopelijk nog wat van opgestoken. Ik in ieder geval, want van mijn vooroordeel dat jongeren een spanningsboog van niks hebben, blijft weinig over. Ha!