We kijken elkaar aan en weten even niet wat we moeten zeggen. Dus zeggen we niks. We knuffelen. Lang.
Het is inmiddels een paar maanden geleden dat mijn dochter tijdens een bijzonder gesprek dat ik met haar had, ontdekte dat ze in Nederland zou gaan studeren. In Nederland en dus niet in Spanje waar we alweer bijna elf jaar wonen. Tot dat moment was de optie om in Spanje door te studeren de meest voor de hand liggende. Nu lagen de kaarten in een keer helemaal anders. We waren er stil van.
Er zou een hoop geregeld moeten worden en ik bood aan haar daarmee te helpen, aangezien ze heel veel examens voor de boeg had en daar haar handen vol aan zou hebben. Ik was blij dat ik mocht helpen de overgang zo soepel mogelijk te laten verlopen. Niets ‘moederlijks’ is mij vreemd.
Ze heeft zich ingeschreven voor de Engelstalige hbo-opleiding ‘Creative Business’ en moet naast haar diploma ook aantonen dat ze Engels op B2-niveau beheerst. Ik meld haar dus als de wiedeweerga aan bij een taalschool zodat ze binnen drie maanden Cambridge-examen kan doen. Ze gaat twee keer per week ’s avonds naar school, niet om Engels te leren, dat beheerst ze al op goed niveau, maar puur om te zorgen dat ze het papiertje gaat halen. Dit is een van de vele af te vinken zaken waarvan de progressie mooi te volgen is via de app van haar nieuwe school. Zo’n beetje het hele lijstje staat nog op rood, het is zaak die allemaal voor eind augustus op groen te krijgen. ‘Dit kunnen wij’ zeggen we tegen elkaar, al vinden we het allebei stiekem ook best spannend.
Vol goede moed beginnen we dingen van het lijstje te regelen. We vragen een nieuw paspoort aan, want haar huidige blijkt niet meer geldig op het moment dat ze met haar nieuwe opleiding zal starten. Hiervoor moeten we naar de Nederlandse ambassade in Madrid, toch een trip van een uurtje of zes. We maken er een leuke citytrip van door er een nachtje te blijven. De laatste cijferlijst uploaden, studiefinanciering aanvragen bij DUO, OV-chip aanvragen, de lijst lijkt eindeloos. Voor een aantal dingen heeft ze een DigiD nodig, die we gelukkig tijdens een paar dagen familiebezoek hebben geregeld op Schiphol. Het aantal groene vinkjes groeit langzaam maar gestaag. Het geeft genoeg vertrouwen om het nieuws wereldkundig te maken, te beginnen bij de familie. Die reageert verrast.
Op het moment van schrijven is ze cum laude geslaagd, staan de belangrijkste vinkjes op groen en zijn we druk op zoek naar een studentenkamer in haar geboortestad Haarlem. Gelukkig komt ze in aanmerking voor een voorrangsregeling omdat ze vanuit het buitenland komt. Toch blijkt dat nog behoorlijk lastig. Dankzij familie is er een backup-plan voor de eerste tijd, ze zal dus niet onder een brug hoeven te slapen.
Wat zal het stil worden in huis en wat ben ik blij dat haar ticket om kerst als gezin te kunnen vieren, al is geboekt. Binnen drie maanden allebei mijn kinderen het huis uit, en dan zeggen ze dat in Spanje alles langer duurt. I rest my case.
Deze column is eerder verschenen op ouders.nl